Θέλεις και εσύ να γίνεις BARBIE?

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές το συγκεκριμένο θέμα και πάντα αναρωτιέμαι, αν στα αλήθεια μπορεί να υπάρξει λύση. Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από όλα αυτά; Μπορεί ή μήπως όχι; Εκείνο όμως που μοιάζει να είναι αληθινό κάθε φορά που περπατώντας στο δρόμο αποφασίζω να κοιτάξω για λίγο γύρω μου είναι πως όλοι μοιάζουν να είναι ίδιοι, όλοι έχουν κάνει τα πάντα, ώστε να ανήκουν σε αυτό το κατασκευασμένο ομοιογενές μείγμα, γιατί τελικά ό,τι υπάρχει γύρω μοιάζει να είναι ένα κατασκευασμένο ομοιογενές μείγμα, από την ενδυμασία μέχρι τον τρόπο συμπεριφοράς, από την επιλογή των λέξεων μέχρι τον τρόπο σκέψης. Μοιάζει να είναι ένα κατασκευασμένο ομοιογενές μείγμα, ελπίζω να μην είναι, θέλω να μην είναι. Αλλά για να μην πλατειάζω άλλο θα μπω αμέσως στο θέμα.
Εκείνο που με απασχολεί στ' αλήθεια τον τελευταίο καιρό είναι αν τελικά είμαστε αυτό που θέλουμε εμείς οι ίδιοι, όποιοι κι αν είμαστε, ό,τι κι αν είμαστε, ή αν είμαστε αυτό που μας επιβάλλεται μέσα από πολυάριθμα κακόγουστα πρότυπα. Επειδή, λοιπόν, είναι δύσκολο να αναλυθούν εδώ όλες οι περιπτώσεις διαλέγω μία, την περίπτωση της ανορεξικής, χωρίς καθόλου αυτοπεποίθηση συνομήλικής μας που μπορεί να είναι εκείνη που μένει στο διπλανό διαμέρισμα, ή στην απέναντι πολυκατοικία, που μπορεί να είναι η καλύτερή σου φίλη, η αδερφή σου, ή η φιλενάδα σου, ή που μπορεί ακόμη και να είσαι εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή. Ας πούμε, λοιπόν, ότι είσαι εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή, ας υποθέσουμε ότι απευθύνομαι απευθείας σε σένα, έτσι και αλλιώς τόσοι και τόσοι πίστεψαν πως είχαν το δικαίωμα να απευθυνθούν σε σένα πολύ πριν βρεθείς σε αυτή την κατάσταση.
Ίσως η απάντηση σε όλα τα γιατί που μπορεί να σε έχουν ρωτήσει είναι εκείνο που σου ψιθύριζαν όλοι και όλα παντού γύρω σου, εκείνο το «Γίνε! Γίνε! Γίνε!», γίνε κάτι που δεν ξέρεις , κάτι που ούτε οι ίδιοι που άλλοτε στο ψιθύριζαν και άλλοτε στο φώναζαν μπορούν να το προσδιορίσουν. Η απάντηση στο γιατί όλα αυτά συνοψίζεται σε εκείνο το «Γίνε!», αλλά να γινόσουν τι; Το δικό μου το γιατί δεν είναι απλώς ένα γιατί. Έχω να σε ρωτήσω γιατί δεν τους ρώτησες «Να γίνω τι πράγμα; Και για ποιο λόγο;». Μπορείς να μου απαντήσεις; Μπορείς να μου απαντήσεις γιατί τους απάντησες με ένα απλό ναι; Εντάξει, υποθέτω πως υπάρχει και η πιθανότητα να ήθελες να ανήκεις εκεί που σου υποσχέθηκαν πως μετά από λίγο θα κατάφερνες να ανήκεις. Μπορεί! Αλλά μπορεί και όχι! Το δικό τους το «Γίνε!» είχε την έννοια του γίνε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήσουν μέχρι εκείνη τη στιγμή και ίσως μέσα στα δικά σου σχέδια να μην ήταν ακριβώς αυτό, κάνω λάθος; Μάλλον όχι.
Και έτσι κάθε φορά που περπατούσες στους κεντρικούς δρόμους της πόλης τους πίστευες εκείνους τους κράχτες των κέντρων αδυνατίσματος πως ήσουν ένα χάλι, πως, επειδή δεν είσαι αυτό που θέλουν να βλέπουν, δεν υπάρχεις, είσαι ένα τίποτα. Και μετά πίστευες τα εντυπωσιακά εξώφυλλα εκείνων των κρεμασμένων γυαλιστερών περιοδικών, και γυρνώντας σπίτι σου ανοίγοντας την τηλεόραση το μεσημέρι είχες αρχίσει να πιστεύεις πια πως είσαι ένα τίποτα, επειδή δεν έμοιαζες καθόλου με εκείνες τις μικρές και μεγάλες «τσούλες» με τα ψεύτικα χείλη και το ψεύτικο στήθος, που, πίστεψέ με, εκείνες ήταν συνήθως τα τέρατα!
Μερικές ώρες αργότερα ερχόταν η ώρα του καθρέφτη, έπρεπε να ετοιμαστείς για να βγεις έξω, και με μερικές ματιές στον καθρέφτη ένιωθες ένα τίποτα, πίστευες πως ήσουν χοντρή και άσχημη και ντρεπόσουν για την εικόνα σου. Μπορεί να έβλεπες στον εαυτό σου και άλλα «ελαττώματα», χίλια δυο ελαττώματα στο πρόσωπο ή στο σώμα σου. Μπορεί και να ένιωθες ένα τίποτα ακόμη και για τα ρούχα που έλειπαν από την ντουλάπα σου, μπορεί! Μπορεί να μην ήταν μόνο αυτό, μπορεί να υπήρχαν και άλλα, και άλλα πράγματα που να πίστευες πως δεν μπορούσες να κουβαλήσεις. Ωραία λοιπόν! Σήμερα, βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση, σε αυτό το χάλι! Ναι, το χάλι! Τώρα είσαι ένα χάλι, τότε δεν ήσουν, τότε απλώς νόμιζες ότι αυτοί οι ψεύτες (αυτή η κατηγορία των ψευτών, γιατί υπάρχουν χιλιάδες κατηγορίες εκεί έξω…) σου έδειχναν το δρόμο, για να αλλάξεις τη ζωή σου.
Η προσταγή «Γίνε! Γίνε! Γίνε!» δεν αφορά μονάχα εσένα, όλοι μας ακούμε αυτές τις προσταγές από τη στιγμή που γεννηθήκαμε, από την πρώτη μέρα της ζωής μας. «Πρέπει» να χωρέσουμε σ' αυτές τις δεδομένες καταστάσεις, «πρέπει»! Αλλά τι σημαίνει «πρέπει»; Γιατί «πρέπει»; Και ποιος ορίζει τι είναι «σωστό», τι «λάθος», τι «αποδεκτό» και τι όχι; Ψέματα! Όλα ψέματα! Ψέματα που μας δυσκολεύουν τη ζωή, ψέματα που δε μας διευκολύνουν να ζήσουμε, ψέματα χωρίς νόημα. Στο «Γίνε! Γίνε! Γίνε!» εγώ έχω να φωνάξω ένα «Γιατί; Γιατί; Γιατί;». Γιατί αφού μέσα από όλα αυτά καταλήγεις να νιώθεις δυστυχία; Γιατί αφού ό,τι έχεις δικό σου το πνίγεις; Γιατί όλα αυτά; Σαν να έχουν χωριστεί οι άνθρωποι του «ανεπτυγμένου» κόσμου σε δύο κατηγορίες, στους επιφανειακούς που για αυτούς μετράει πάνω από όλα το «φαίνεσθαι», και στους δυστυχισμένους. Αλλά βάζω στοίχημα πως αυτή η κατηγορία είναι τελικά μία, όχι μία κατηγορία επιφανειακών, αλλά μία κατηγορία δυστυχισμένων που δεν κάνουν τίποτα απολύτως, για να αλλάξουν όλα αυτά που τους κάνουν δυστυχισμένους, αλλά αντί για αυτό προσπαθούν να πνίξουν τον εαυτό τους και να προσποιηθούν πως μπορούν να αντέξουν χωρίς το μόνο πράγμα που μπορούν να έχουν στα σίγουρα, χωρίς τον εαυτό τους, χωρίς να έχουν απολύτως τίποτα δηλαδή.
Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά εκεί έξω, και εγώ έχω βαρεθεί να καταλήγω πάντα σε αυτό το συμπέρασμα! Από τη μία πλευρά στον ανεπτυγμένο κόσμο οι ανορεξικοί άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα και σε ακραίες περιπτώσεις όντως πεθαίνουνε, και ας μπορούν να έχουν πρόσβαση στην τροφή και από την άλλη πλευρά στον τρίτο κόσμο οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα, επειδή δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην τροφή και στο νερό! Όλα δείχνουν πως στα αλήθεια πρόκειται για έναν τρελό, πολύ τρελό κόσμο!