Υπάρχουν πολλά πράγματα σ' αυτόν τον πλανήτη που απλώς δεν μπορούν να χωρέσουν στον εγκέφαλό μου, ή καλύτερα υπάρχουν πράγματα που ο εγκέφαλός μου αρνείται να τα επεξεργαστεί, που δεν τα δέχεται, που συμπεριφέρεται σαν να τα φτύνει. Ένα από αυτά είναι και ο παρακάτω συλλογισμός: Γύρω μας, από χώρο σε χώρο, από γειτονιά σε γειτονιά, από πόλη σε πόλη συμβαίνουν διάφορα πράγματα, άλλοτε όμορφα, άλλοτε άσχημα, άλλοτε απλά και άλλοτε πολύ σύνθετα. Συμβαίνουν! Συμβαίνουν, μόνο που για την πλειοψηφία των εκπροσώπων του ανθρώπινου είδους που επιμένουν να έχουν καρφωμένο το βλέμμα στους τηλεοπτικούς δέκτες, αποκτούν υπόσταση μονάχα όσα μοιάζουν να εκτυλίσσονται μπροστά τους, χάρη στους δέκτες τους! Όλα τα υπόλοιπά απλώς δεν υπάρχουν, είτε πρόκειται για πρόσωπα, είτε πρόκειται για γεγονότα ή για καταστάσεις. Συμβαίνουν! Συμβαίνουν, μα δεν υπάρχουν! Πώς θα μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό μου κάτι τέτοιο; Ποτέ δεν το κατάλαβα. Ή μάλλον, ποτέ δεν το δέχτηκα, και νομίζω πως δεν πρόκειται και να το δεχτώ.
Έτσι λοιπόν τρία ήταν τα γεγονότα που απασχόλησαν τους εξαρτημένους από την TV Έλληνες, που ταυτόχρονα επιμένουν πως είναι και πολίτες της Ε.Ε., μα και πολίτες του κόσμου φυσικά! Τρία μόνο γεγονότα που περιορίζονταν στο στενό πλαίσιο αυτής εδώ της χώρας και που είχαν και τις απαραίτητες διαστάσεις για να χωράνε στο περιορισμένων διαστάσεων εθιστικό κονσερβοκούτι. (Συγχωρέστε με! Για να χωράνε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα ήθελα να πω...). Το πρώτο και μεγαλύτερο από τα γεγονότα που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των συστηματικών Ελλήνων τηλεθεατών ήταν η εξαφάνιση του Άλεξ, του μικρού Άλεξ όπως όλοι τους, δελτία και τηλεθεατές, θέλησαν να τον αποκαλούν (ίσως γιατί όσο πιο μικρό είναι κάτι τόσο πιο εύκολα χωράει στην περιορισμένων ιντσών τηλεοπτική οθόνη, τόσο πιο εύκολα δηλαδή πακετάρεται και γίνεται προϊόν!). Και έγινε όπως ήταν αναμενόμενο βασικό θέμα συζήτησης στα κάθε λογής πηγαδάκια. Τότε όλοι μίλησαν για τη «βία στα σχολεία», που είναι «ένα υπαρκτό πρόβλημα» και λίγο αργότερα για την «παιδική παραβατικότητα», την «παιδική επιθετικότητα» κτλ.
Έτσι λοιπόν, ξαφνικά, όλα αυτά τα ζητήματα πέρασαν από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, για να περάσουν ξανά στην ανυπαρξία, μόλις εξαφανίστηκαν τα φώτα της δημοσιότητας. Για όλους ήταν το μεγάλο ζήτημα, για τους τηλεοπτικούς αστέρες, για τους τηλεθεατές και για τους κάθε λογής «ειδήμονες» που εμφανίζονταν στα παράθυρα για να «αναλύσουν» το θέμα . Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι έγινε στο τέλος της ιστορίας, όπως κανείς ποτέ δεν έμαθε και τι είχε προηγηθεί, μα και ούτε το τι πραγματικά συνέβη και δε συνέβη. Μα, μην ξεχνάμε πως αυτή είναι η αξία μιας καλής τηλεοπτικής ιστορίας, να μην έχει ούτε αρχή, ούτε μέση, μα ούτε και τέλος, ώστε να δίνει την ευκαιρία στους κάθε είδους τηλεοπτικούς «ειδήμονες» για αναλύσεις κλεισμένες μέσα σε παραθυράκια (μην ξεχνάμε πως και αυτά έχουν συγκεκριμένες διαστάσεις...), την τροφή δηλαδή για το αχόρταγο μάτι του εθισμένου τηλεθεατή. Μα ίσως τα πράγματα τελικά να είναι απλά, πολύ απλά, και θα καταλάβετε σε πολύ σύντομα τι εννοώ!
Μια ακόμη ιστορία χωρίς αρχή, μέση και τέλος, δηλαδή μια καλή τηλεοπτική ιστορία, ήταν και η ιστορία του φημολογούμενου βιασμού της μαθήτριας σε σχολείο της Αμαρύνθου στην Εύβοια. Χρονικά το θέμα καλύφθηκε λιγότερο, όπως ακριβώς και το ζήτημα της δολοφονίας των πέντε κυνηγών, που προκάλεσε τις έξαλλές αντιδράσεις όλων των «ειδικών», των τηλεοπτικών αστέρων και των αχόρταγων εθισμένων τηλεθεατών.
Τρεις ιστορίες με βασικό συστατικό τη βία, που και οι τρεις αντιμετωπίστηκαν με έξαλλες κραυγές από τους πρωταγωνιστές στα παραθυράκια, οι οποίοι μπορούν καλύτερα από τον καθένα να πιθηκίζουν. Ίσως όμως τα πράγματα να είναι πολύ απλά. Μπορεί τελικά αυτή να είναι η φύση της τηλεόρασης . Μπορεί τελικά να έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο το συγκεκριμένο μέσο, που να είναι φυσικό να αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα, χωρίς βέβαια αυτό να είναι κάτι τιμητικό για την τηλεόραση. Αλλά εσύ, τηλεθεατή, γιατί παραμένεις αχόρταγος; Εσύ, τηλεθεατή, γιατί ανοίγεις το στόμα και απλώς καταπίνεις τα πάντα αμάσητα; Τι τρέχει με σένα; Μήπως τελικά υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το ανθρώπινο είδος; Έτσι και αλλιώς άνθρώποι είναι και οι τηλε-αστέρες, και οι «ειδικοί» και οι αχόρταγοι τηλεθεατές... Ίσως να είναι βιολογικό το ζήτημα. Η θεωρία της εξέλιξης λέει ότι πρόγονος του ανθρώπου είναι ο πίθηκος. Λογικό μοιάζει λοιπόν ο άνθρωπος να θυμάται την καταγωγή του και να πιθηκίζει! Όσο για μένα... Μακάρι να καταφέρω να μη χωρέσω ποτέ στα περιορισμένου εμβαδού παραθυράκια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου