Δεν ξέρω για εσάς, αλλα εγώ ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που κάθε φορά που ξημερώνει μια καινούρια μέρα περιμένω να δω με τα μάτια μου κάτι διαφορετικό, να αντιληφθώ με τις αισθήσεις μου αλλαγές στο περιβάλλον που να κάνουν την καινούρια μέρα διαφορετική από την προηγούμενη. Μήπως κάνω λάθος;
Ας περιγράψω λοιπόν μια τυπική μέρα στην πόλη που με φιλοξενεί τα τελευταία τρία χρόνια. Ερώτημα 1 ο : Πώς να ξεκινήσει μια νέα μέρα σαν κάτι διαφορετικό, όταν το πρώτο πράγμα που βλέπεις, μόλις ανοίξεις τα μάτια σου είναι τα απομεινάρια της προηγούμενης; Εννοείται πως δεν περιμένω απάντηση! Η καινούρια μέρα έρχεται, εγώ ανοίγω πρώτα τα μάτια μου και λίγο αργότερα την πόρτα του σπιτιού μου και το πρώτο πράγμα που αισθάνομαι είναι το πόδι μου να κλοτσάει ασυναίσθητα ένα αλουμινένιο κουτάκι, που βρισκόταν αφημένο ακριβώς έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας που μένω. Το πρώτο πράγμα που αισθάνομαι αυτή την καινούρια μέρα, με το που θα βγώ στον έξω κόσμο είναι η αίσθηση που μου αφήνει ένα σκουπίδι που μόλις αγγίζει το παπούτσι μου! Νέα μέρα, σκουπίδι - απομεινάρι της προηγούμενης. Μόνο που η μέρα είναι η μέρα μου, αλλά το το σκουπίδι δεν είναι δικό μου!
Προχωρώντας λίγο παρακάτω διαπιστώνω πως, αν και είναι τρελό, πρέπει να νιώθω τυχερή που η δυσοσμία με έκανε να προσέξω το τι άφησε πίσω του το προηγούμενο βράδυ ή νωρίς το πρωί κάποιο συμπαθές τετράποδο, και έτσι δεν βρέθηκαν περιττώματα κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μου... Το τετράποδο δεν ήταν δικό μου, τα παπούτσια όμως ήταν, ευτυχώς όμως στάθηκα τυχερή, μερικές φορές η δυσοσμία δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό. Στρίβω στη γωνία, φτάνω στο διπλανό πεζόδρομο και εκεί μπορώ να εντοπίσω με ευκολία, αφού βρίσκονται παντού, άσπρες χάρτινες σακούλες, κουτάκια και μπουκάλια, ό,τι δηλαδή άφησαν πίσω τους οι άνθρωποι την προηγούμενη μέρα σε αυτήν εδώ την καινούρια. Απογοητεύομαι, μα προχωράω, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, έτσι κι αλλιώς τα μάτια μου έχουν συνηθίσει την εικόνα.
Έπειτα στέκομαι περιμένωντας υπομονετικά, ώσπου το φανάρι να γίνει πράσινο... Περνάω απέναντι, περιμένω στη στάση για λεωφορείο. Όλα είναι ασφυκτικά γεμάτα, περιμένω να βρώ κάποιο άδειο. Άδικα, όλα είναι γεμάτα και έχω αργήσει. Αποφασίζω να μπω στο πρώτο λεωφορείο που θα σταματήσει μπροστά μου. Γύρω μου περιμένουν και άλλοι πολλοί, οι οποίοι μόλις πλησιάζει το επόμενο λεωφορείο, στριμώχνονται μπροστά στην πόρτα που μόλις ετοιμάζεται να ανοίξει, και με την πρώτη ευκαιρία εισβάλλουν στο ήδη γεμάτο λεωφορείο, σπρώχνοντάς μέ με όλη τους τη δύναμη. Μία κυρία μέσα από το πλήθος εκείνων που ήθελαν να κατέβουν αγανακτεί και σχεδόν ουρλιάζει: «Περιμένετε να κατέβουμε! Περιμένετε!». Στέκομαι, κοιτάζω και μόλις ο πανικός σταματήσει μπαίνω μέσα και στριμώχνομαι σαν σαρδέλα σε αλουμινένιο κουτί. Απογοήτευση. Λίγο αργότερα η απογοήτευση μεταβάλλεται σε εκνευρισμό μόλις ακούω έναν παππού που μόλις μπήκε μέσα να φωνάζει «Προχωρήστε μπροστά! Προχωρήστε!». Μα καλά, δεν βλέπει οτι δεν έχουμε πού να πάμε; Όπως καταλαβαίνετε, το να καταφέρεις έπειτα να κατέβεις από ένα τέτοιο λεωφορείο είναι άθλος!
Η επιστροφή είναι εξίσου επεισοδιακή. Αποφασίζω να μην μπω σε κανένα από εκείνα τα γεμάτα λεωφορεία, αποφασίζω πως είναι καλύτερα να περπάτησω, λέω να κάνω μια βόλτα από την παραλία. Κατευθύνομαι προς τα εκεί και μόλις φτάσω το μετανιώνω. Πιστεύω πως θα ήταν αρκετά καλή ιδέα, σε περίπτωση που θα θέλαμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, να σταματήσουμε να μιλάμε για παραλία και να μιλάμε για βάλτο. Η περιγραφή του βάλτου σε αυτό το σημείο θεωρώ πως είναι περιττή.Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες τέτοια παραδείγματα, αλλά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα... Γιατί όμως ανεχόμαστε όλοι να ζούμε κάπως έτσι, ενώ θα μπορούσαμε να ζούμε κάπως αλλιώς; Αν εξαιρέσουμε το ζήτημα του βάλτου του Θερμαϊκού, για όλα τα υπόλοιπα κυρίαρχο ρόλο παίζει και η ατομική ευθύνη του καθενός, σίγουρα δεν είναι ο μονάδικός παράγοντας, αλλά πιστεύω πως είναι ο σημαντικότερος. Ίσως για όλα φταίει η τάση όλων να απλώνουν τόσο πολύ την ελευθερία τους, σε σημείο που καταπατούν την ελευθερία όλων των υπολοίπων, αλλά φυσικά, μόλις κάποιος τολμήσει να καταπατήσει τη δική τους ελευθερία ποτέ δεν παραλείπουν να διαμαρτυρηθούν, άσχετα από το αν η δική τους ελευθερία έχει διευρυμένα όρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου